Natuurlijk kan een vredige Tweede Kerstdag niet afgesloten worden zonder een nieuwe aflevering uit de dramaserie “Doodgaan voor een ander.”
De aflevering van vandaag heet: “Doodgaan voor oma“. Hij is weer heel spannend. Om wie gaat het? Lees maar mee.
Een volledig gezond meisje van 16 jaar wordt op 8 juni 2021 gevaccineerd met de eerste dosis van Pfizer, 58 dagen voor haar overlijden.
De tweede dosis krijgt ze ruim een maand later, op 10 juli 2021, 26 dagen voor haar overlijden.
Veertien dagen na de eerste vaccinatie gaat ze naar de huisarts wegens ‘algehele zwakte’ en rugpijn. Ze krijgt een spasmolyticum (buscopan) voorgeschreven en ibuprofen. Daar blijft het bij.
Drie dagen na de tweede vaccinatie klaagt ze over pijn in haar rechterarm. Dat is alles.
Er wordt niet op geacteerd.
Twee dagen later, dus vijf dagen na de tweede vaccinatie, collabeert ze. Ze wordt gereanimeerd en naar het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de Intensive Care. Maar de reanimatie mocht niet baten. Ze heeft ernstige hypoxische hersenschade en ernstig nierfalen.
Bij katheterisatie worden er biopten genomen uit de rechter ventrikel van hart. Daaruit blijkt dat er sprake is van ernstige schade aan de hartspier, waarbij er gedacht wordt aan een genetische hartaandoening of toch een doorgemaakte hartspierontsteking.
Ze overlijdt uiteindelijk op 5 augustus 2021 aan de gevolgen van het nierfalen. Er volgt een obductie waarbij een uitgebreide beschrijving, zowel macroscopisch als microscopisch, wordt gegeven van alle afwijkingen.
Als doodsoorzaak geeft de gerechtelijk patholoog ‘septisch-toxisch multiorgaanfalen’ en wordt geconcludeerd dat er sprake was van een matige beschadiging van de hartspier. That’s it.
Dan volgt de second opinion waarbij preparaten van de hartspier ook worden onderzocht door middel van kleuringen op het spike-eiwit en het nucleoproteïne. Als kleuringen op het spike-eiwit positief zijn en op het nucleoproteïne negatief mag als bewezen worden beschouwd dat het spike-eiwit afkomstig is van het vaccin en niet van het virus.
Want als het spike-eiwit van het virus afkomstig zou zijn, zou ook het nucleoproteïne aantoonbaar moeten zijn. En inderdaad, zowel in de endotheelcellen van de capillairen in de hartspier – de cellen die de kleinste bloedvaatjes bekleden – als in de hartspiercellen zelf wordt spike-eiwit aangetoond, maar blijven de kleuringen op het nucleoproteïne negatief.
Haar dood werd dus met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid veroorzaakt door vaccinatie met het vaccin van Pfizer.
Een gezonde jonge meid van 16, willens en wetens doodgespoten door Big Pharma, het Robert-Koch Institut en @Karl_Lauterbach. Een meisje dat helemaal geen vaccin nodig had, want Covid19 was voor haar helemaal geen bedreiging.
Wat illustreert deze casus? Vooral hoe ontzettend aspecifiek de klachten van een myocarditis kunnen zijn, iets waar ik al vele keren op gewezen heb. Voor elk gediagnosticeerd geval van een myocarditis, zijn er 5 tot 10 die je niet vindt.
Exact deze presentatie met wat vermoeidheid en pijn in de arm en schouder heb ik zelf op de SEH gehad. Waarbij ik uitgelachen werd door de cardioloog omdat ik de diagnose myocarditis opperde, maar hij een beetje bleek wegtrok toen de patiënt een troponine van 30.000 bleek te hebben.
(Op een of andere manier wordt de neuroloog altijd gevraagd als iemand pijn in zijn arm heeft).
Dat is dan ook het tweede wat zo illustratief is aan deze casus: er zullen veel meer van dit soort gevallen zijn geweest die niet herkend werden, en niet kwamen te overlijden aan de acute gevolgen van een myocarditis, maar de komende jaren de twee meest gevreesde complicaties zullen ontwikkelen: acute hartdood of hartfalen.
Maar goed, oma was in ieder geval veilig. Haar kleindochter ging tenslotte dood voor haar. En dat is mooi, want dan kon ze in ieder geval met een gerust gevoel haar kleindochter begraven.
U zult begrijpen dat mijn bikkelharde cynisme ergens vandaan komt. Ik zal hier niet vermelden wat ik de mensen gun die hiervoor verantwoordelijk zijn. Want ik vrees dat ik mijn account dan heel snel weer kwijt ben.
Maar de kille woede die ik voel als ik dit lees, is met geen pen te beschrijven. En u mag zelf bedenken wat ik deze mensen allemaal toewens. Ik heb daar al eens iets over geschreven. Dat zal ik hier nog eens delen.
Maar geloof me, dit is slechts de fatsoenlijke en sterk gekuiste versie.
Deze casus is beschreven in het boek “Geimpft gestorben” van Arne Burkhardt:
